JDD 2017: Orchestrate your choreography

Gdy mówimy o orkiestracji, powinniśmy myśleć o filharmonii i dyrygencie, który wskazuje muzykom rytm, dzięki czemu każdy muzyk wie kiedy zagrać swoją - znaną mu z nut - partię. Tak samo zachowuje się metoda, która wskazuje innym metodom, kiedy mają wykonać swoje - znane - zadanie. Z kolei choreografia to układ taneczny, który nie potrzebuje dyrygenta. Wystarczy muzyka i tancerze (np. baletu) doskonale wiedzą kiedy mają zatańczyć swoją partię. Muzyka tworzy dla nich pewne zdarzenia, które pozwalają im reagować na nie w z góry ustalony sposób. Podobnie działa metoda reagująca na zdarzenie- jeśli coś się wydarzy możemy wykonać z góry zaprogramowany kod. W oparciu o te dwa fundamentalne podejścia do pisania oprogramowania zbudowano wiele frameworków i narzędzi. Są one podstawą każdej dyskusji na temat komunikacji w systemach rozproszonych i architekturach takich jak Event Driven Architecture, Microservices, czy CQRS. Równocześnie, zbyt rzadko zastanawiamy się nad nimi i tym jak się uzupełniają i przenikają wzajemnie. Chciałbym Wam pokazać plusy i minusy stosowania Orkiestracji i Choreografii, ale przede wszystkim jak praktycznie je łączyć ze sobą budując własną architekturę złożonych systemów- zarówno na poziomie kodu źródłowego jak i całych komponentów.